Χοντρικά υπάρχουν τριών ειδών φωτογραφίες: η καλλιτεχνική, που περιέχει πάντα αισθητική αξίωση· το ρεπορτάζ, που είναι φωτο-ντοκουμέντο· και το προσωπικό, πενιχρό ρεπορτάζ, δηλαδή η φωτογραφία του καθενός που διαθέτει ένα κινητό και τραβάει τα πάντα ανά πάσα στιγμή. Κάθε φωτογραφία κρίνεται με διαφορετικά κριτήρια, αντικειμενικά ή υποκειμενικά, ή και τα δυο και κατά περίπτωση. Το γεγονός δε ότι ο καθείς πλέον μπορεί με το φορητό ή με ένα τάμπλετ να τραβάει άπειρες φωτογραφίες δωρεάν, τζάμπα, χωρίς να πληρώνει φιλμ, χαρτί και εμφάνιση αυτό δεν αίρει το γεγονός πως πάντα θα υπάρχουν οι λίγοι καλλιτέχνες φωτογράφοι με ειδική όραση, τάλαντο, γνώση, τεχνική κατάρτιση και έμπνευση, που θα δημιουργούν μοναδικές, έξοχες φωτογραφίες-έργα τέχνης.

Γιατί δεν τραβάει το μηχάνημα τη φωτογραφία, αλλά ο νους, το μάτι, που επιλέγει ένα συγκεκριμένο καρέ μια ορισμένη στιγμή, με τους ένδον συσχετισμούς του και το ειδικό φως, υπό συγκεκριμένη γωνία λήψης, συν τη συγκυρία, ενίοτε, κ.λπ. Διότι «νους ορά, και νους ακούει». Και «καμιά καλή φωτογραφία δεν γεννήθηκε από μια θολή ιδέα». Το μυαλό βλέπει, όχι το μάτι, πολύ περισσότερο δεν βλέπει η μηχανή από μόνη της. Δεν βλέπει ο καρπός, αλλά το δέντρο, που λέει κι ο ποιητής. Δηλαδή, ο καθείς ορά αυτό που μπορεί να δει – τίποτε αντικειμενικό δεν υπάρχει, αφού όλα διαμεσολαβούνται από κάποιο υποκείμενο, δηλαδή τον φωτογράφο. Ακόμα και η φωτό-ντοκουμέντο, που λέμε, είναι αποτέλεσμα υποκειμενικής όρασης, περισσότερο ή λιγότερο. Αλλά το κάθε τι, κάθε καρέ, έχει την αξία του. Ακόμα και αδέξιες φωτογραφίες, ή καρέ άσχετων με την τέχνη, μπορούν να διασώσουν κάτι όχι με αισθητικούς όρους, ίσως, αλλά, ας πούμε, ιστορικούς. Μία μοναδική φωτογραφία, για παράδειγμα, του παλαιού παραλιακού τείχους της πόλης, η οποία άλλαξε εντελώς την αντίληψη μας για το Πριν.

Δυστυχώς, ή ευτυχώς, η φωτογραφία είναι Τέχνη, αλλά όχι μόνον. Σε κάθε περίπτωση, είτε με αισθητική αξίωση είτε όχι, ως ρεπορτάζ, αποτελεί αποτύπωση ενός θραύσματος (μια πεπερασμένη εικόνα) που μειώνει κάπως την αφαιρετική, αποσπασματική αντίληψη που έχουμε και για την πόλη, σε κάθε της φάση: συμβάλλει σε μια εικονοποιία που είναι μια πρόσθεση από αφαιρέσεις. Αλλά έτσι, έστω μέσα από την έλλειψη, δηλαδή τη σύνθεση θραυσματικών και ετερόφθαλμων εικόνων μιας περιόδου, υποψιαζόμαστε τη βαθύτερη ουσία της Θεσσαλονίκης στην αέναη ροή της.